Ένα αρχείο κειμένου που ονομάζεται 'makefile' χρησιμοποιείται για την αποθήκευση των εντολών για τη δημιουργία έργων λογισμικού. Συνδέει αυτόματα, ρυθμίζει και μεταγλωττίζει τον αρχικό κώδικα του έργου χρησιμοποιώντας ένα αρχείο προορισμού. Ένα makefile χρησιμοποιείται για τη δημιουργία ενός αντικειμένου και τη στόχευση αρχείων από ένα αρχείο πηγαίου κώδικα. Κατά την εκτέλεση ενός αρχείου προορισμού, ο κώδικας μέσα στο αρχείο πηγαίου κώδικα θα εκτελεστεί και το έργο σας θα εκτελεστεί σε χρόνο μηδέν. Μέσα σε αυτόν τον οδηγό, θα σας δώσουμε αναλυτικές λεπτομέρειες σχετικά με τον τρόπο δημιουργίας ενός makefile χρησιμοποιώντας μεταβλητές και ορίσματα.
Ένα βασικό makefile αποτελείται από τρία μέρη:
- Οι μεταβλητές φέρουν ετικέτα οντότητες για την αποθήκευση των δεδομένων που σχετίζονται με το έργο.
- Οι κανόνες καθορίζουν τον τρόπο δημιουργίας ενός προβλεπόμενου αρχείου χρησιμοποιώντας τις εξαρτήσεις στο makefile.
- Τα έγγραφα που έχει σχεδιαστεί να δημιουργεί το makefile αναφέρονται ως στόχοι.
Μεταβλητές Makefile
Όπως έχουμε ήδη περιγράψει, ένα αντικείμενο με ετικέτα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αποθήκευση των δεδομένων αναφέρεται ως μεταβλητή makefile. Η τιμή μιας μεταβλητής μπορεί να είναι ένας μεμονωμένος χαρακτήρας, μια αριθμητική τιμή ή μια συλλογή τιμών. Οι τίτλοι των εγγράφων προέλευσης και προορισμού, καθώς και οι οδηγίες που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία των στόχων, είναι όλα δεδομένα σχετικά με τη διαδικασία κατασκευής που αποθηκεύονται σε μεταβλητές.
Δημιουργήστε τις μεταβλητές Makefile
Για να ορίσουμε μια απλή μεταβλητή στο makefile, θα πρέπει να την ξεκινήσουμε με έναν απλό τίτλο ακολουθούμενο από το σύμβολο '=' και την τιμή που θα αποθηκευτεί σε αυτό:
name_of_variable = value_of_variable
Από την άλλη πλευρά, προτιμάται και προτείνεται να δοκιμάσετε το “:=” αντί για το “=” για γρήγορη και καλύτερη απόδοση ενός έργου.
name_of_variable := value_of_variable
Για παράδειγμα, δημιουργούμε ένα makefile για το έργο C και δηλώνουμε μια μεταβλητή 'CC'. Αυτή η μεταβλητή αποθηκεύει τον μεταγλωττιστή που είναι εκτελέσιμος για C, δηλαδή 'gcc', ως τιμή. Στην τέταρτη γραμμή, δημιουργούμε τη μεταβλητή 'CFLAGS' που χρησιμοποιείται για την παροχή προειδοποιήσεων ενώ εκτελείται η διαδικασία μεταγλώττισης. Αυτό γίνεται για να βελτιώσετε τη βελτιστοποίηση ενός έργου που εκτελείτε και να αποφύγετε τυχόν προβλήματα.
Ακριβώς έτσι, η μεταβλητή 'TARGET' σε αυτό το απόσπασμα κώδικα χρησιμοποιείται για τον ορισμό του νέου αρχείου προορισμού που δημιουργείται μετά την εκτέλεση ενός αρχείου δημιουργίας. Κατά τη δημιουργία ενός αρχείου δημιουργίας, είναι απαραίτητο να ορίσετε τα αρχεία προέλευσης και αντικειμένου μετά τον ορισμό ενός αρχείου προορισμού. Τα αρχεία προέλευσης και αντικειμένου μπορούν επίσης να οριστούν χρησιμοποιώντας τις μεταβλητές. Μπορείτε να ονομάσετε αυτές τις μεταβλητές σύμφωνα με την επιλογή σας.
Για παράδειγμα, η μεταβλητή SRCS ορίζει ένα αρχείο προέλευσης ενώ η μεταβλητή OBJS ορίζει ένα νέο αρχείο αντικειμένου χρησιμοποιώντας τη μεταβλητή SRCS.
CC = gccCFLAGS = -Τείχος
ΣΤΟΧΟΣ = Νέος
SRCS = κύρια.γ
OBJS = $ ( SRCS:.c=.o )
Χρησιμοποιήστε τις μεταβλητές Makefile
Αφού δηλώσετε ή ορίσετε τις μεταβλητές makefile, είναι πολύ απαραίτητο να τις κάνετε να χρησιμοποιηθούν στο makefile. Για να χρησιμοποιήσετε μια μεταβλητή makefile, πρέπει να χρησιμοποιήσετε το σύμβολο '$' ακολουθούμενο από τις αγκύλες '()' ή '{}'. Για παράδειγμα, χρησιμοποιούμε το '$()' για να δημιουργήσουμε το εκτελέσιμο αρχείο προορισμού. Αφού κάνετε αυτό το βήμα, το αρχείο προορισμού θα μπορεί να ανταποκριθεί.
όλα: $ ( ΣΤΟΧΟΣ )
Επιχειρήματα Makefile
Κάθε φορά που καλείται το makefile, παρέχεται μια τιμή σε αυτό ως παράμετρος που είναι γνωστή ως 'όρισμα'. Τα ορίσματα χρησιμοποιούνται για να παρακάμψουν την αρχική τιμή ενός mutable ή για να προσθέσουν περισσότερες λεπτομέρειες στο makefile κατά την εκτέλεση. Για να μεταβιβάσετε τα ορίσματα της γραμμής εντολών σε μια μεταβλητή σε ένα makefile, θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε τη λέξη-κλειδί 'make' ακολουθούμενη από ένα όνομα μεταβλητής και μια τιμή ορίσματος που μεταβιβάζεται σε αυτήν:
φτιαχνω, κανω name_of_variable = value_of_variable
Αυτές οι παράμετροι μπορούν να προσπελαστούν ως συνηθισμένες μεταβλητές στο makefile, δηλαδή 'Νέο' είναι η τιμή ορίσματος της μεταβλητής 'TARGET'.
ΣΤΟΧΟΣ = Νέος
Παράδειγμα: Δημιουργήστε τις μεταβλητές και τα ορίσματα
Για να δείξουμε τη χρήση μεταβλητών και ορισμάτων στο makefile, χρησιμοποιούμε ένα απλό παράδειγμα στη C++. Δημιουργούμε ένα νέο αρχείο C++ στο Notepad++ και προσθέτουμε μια κεφαλίδα «iostream» για να χρησιμοποιήσουμε την είσοδο και την έξοδο σε ένα δείγμα προγράμματος.
Η συνάρτηση main() ξεκινά με τη δήλωση μιας μεταβλητής τύπου χαρακτήρα «v». Η τυπική ροή εξόδου που είναι 'cout' χρησιμοποιείται για να εμφανίσει και να ζητήσει από τον χρήστη πληροφορίες. Αντίθετα, η τυπική ροή εισόδου 'cin' λαμβάνει μια τιμή εισόδου από έναν χρήστη κατά το χρόνο εκτέλεσης και την αποθηκεύει στη μεταβλητή 'v'. Το τυπικό 'cout' χρησιμοποιείται και πάλι για να εμφανίσει την τιμή που προστίθεται από έναν χρήστη κατά το χρόνο εκτέλεσης. Η δήλωση 'return 0' τερματίζει με επιτυχία την εκτέλεση του προγράμματος.
#includeint main ( ) {
char v;
std::cout << 'Εισαγάγετε μια τιμή:' ;
std::cin >> σε;
std::cout << σε << std::endl;
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ 0 ;
}
Ένα makefile δημιουργείται χρησιμοποιώντας έναν τυπικό τρόπο. Η πρώτη μεταβλητή, 'CXX', δηλώνει ότι ο μεταγλωττιστής θα χρησιμοποιηθεί για την εκτέλεση του αρχείου C++, δηλαδή 'g++'. Η επόμενη μεταβλητή χρησιμοποιείται για να ορίσει τις σημαίες για έναν μεταγλωττιστή για να αποφευχθούν τυχόν προβλήματα.
Τώρα, το αρχείο προορισμού ορίζεται χρησιμοποιώντας τη μεταβλητή 'TARGET' σε 'Νέο'. Αυτό είναι ένα εκτελέσιμο αρχείο. Μετά από αυτό, το makefile ορίζει το αρχείο προέλευσης και αντικειμένου του μέσω των μεταβλητών SRCS και OBJS. Για να χρησιμοποιήσουμε τις δηλωμένες μεταβλητές, χρησιμοποιούμε το σύμβολο '$' ακολουθούμενο από τους βραχίονες '()' για να δημιουργήσουμε το εκτελέσιμο αρχείο προορισμού, το αρχείο αντικειμένου και να καθαρίσουμε το αντικείμενο και το αρχείο προορισμού.
CXX = g++CXXFLAGS = -στδ =c++ έντεκα -Τείχος
ΣΤΟΧΟΣ = Νέος
SRCS = main.cpp
OBJS = $ ( SRCS:.cpp=.o )
όλα: $ ( ΣΤΟΧΟΣ )
$ ( ΣΤΟΧΟΣ ) : $ ( ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ )
$ ( CXX ) $ ( CXXFLAGS ) -Ο $ ( ΣΤΟΧΟΣ ) $ ( ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ )
% .Ο: % .cpp
$ ( CXX ) $ ( CXXFLAGS ) -ντο $ < -Ο $ @
ΚΑΘΑΡΗ:
rm -φά $ ( ΣΤΟΧΟΣ ) $ ( ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ )
Αφού αποθηκεύσετε την C++ και το makefile της, εκκινήστε το CMD του συστήματός σας, πλοηγηθείτε στον κατάλογο εργασίας και εκτελέστε την εντολή δημιουργίας ως εξής. Δημιουργεί το αρχείο αντικειμένου 'main.o' και το αρχείο προορισμού 'New.exe' για το αρχείο πηγαίου κώδικα. Δεν έχουμε περάσει κανένα επιχείρημα για να κάνουμε τις οδηγίες προς το παρόν.
φτιαχνω, κανω
Η εκτέλεση του αρχείου προορισμού θα ζητήσει από τον χρήστη εισαγωγή. Προσθέτουμε τον χαρακτήρα 'h' στην πρώτη εκτέλεση και 'haha' στη δεύτερη εκτέλεση. Ενώ η μεταβλητή 'v' δέχεται μόνο τις τιμές 'χαρακτήρα', ο χαρακτήρας 'h' από τη συμβολοσειρά 'haha' αποθηκεύεται και εμφανίζεται.
New.exe
Ας εκτελέσουμε την εντολή make χρησιμοποιώντας τα ορίσματα της γραμμής εντολών που μεταβιβάζονται στις μεταβλητές makefile. Έτσι, αλλάζουμε την τιμή της μεταβλητής 'TARGET' και της περνάμε 'Test'. Μετά από αυτό, δημιουργείται το αρχείο 'Test.exe' και λειτουργεί ακριβώς όπως το αρχείο 'New.exe'.
φτιαχνω, κανω ΣΤΟΧΟΣ =ΔοκιμήTest.exe
συμπέρασμα
Μέσα σε αυτόν τον περιεκτικό οδηγό, εξετάσαμε ένα προς ένα τα περιεχόμενα του makefile. Αναλύσαμε πώς να δηλώνουμε τις μεταβλητές σε ένα makefile, πώς να τις κάνουμε χρησιμοποιήσιμες και πώς να αλλάξουμε την τιμή τους κατά το χρόνο εκτέλεσης με τη βοήθεια ορισμάτων. Υποστηρίζοντας την εξήγησή μας, συζητήσαμε ένα απλό παράδειγμα στη C++.